walory energetyczne wiatru w Polsce

Walory energetyczne wiatru w Polsce

Możliwości rozwoju energetyki wiatrowej w Polsce są bardzo obiecujące, na co wskazują uzyskane wyniki badań prowadzonych w IMGW, na podstawie wieloletnich obserwacji kierunków i prędkości wiatru prowadzonych na profesjonalnej sieci meteorologicznej Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Uprzywilejowanymi w Polsce rejonami pod względem zasobów wiatru w mezoskali są następujące:

• środkowe, najbardziej wysunięte na północ części wybrzeża od Koszalina po Hel,
• rejon wyspy Wolin,
• Suwalszczyzna,
• środkowa Wielkopolska i Mazowsze,
• Beskid Śląski i Żywiecki,
• Bieszczady i Pogórze Dynowskie.

Rozkład prędkości wiatru mocno zależy od lokalnych warunków topograficznych. Znane są liczne inne mikro-rejony kraju o korzystnych bądź doskonałych warunkach wiatrowych. Godne uwagi są również wysokie partie gór, gdzie średnie roczne prędkości wiatru miejscami przekraczają 10 m/s (grzbiet główny Karkonoszy). Jeżeli udałoby się pokonać problemy z dostępnością (słaba sieć dróg w górach), z podłączeniem do sieci elektroenergetycznej czy rozwiązać wątpliwości związane np. z ochroną krajobrazu, wówczas rejony te powinny doczekać się kompleksowej oceny zasobów wiatru i ich wykorzystania.

Przed przystąpieniem do realizacji projektu należy przeprowadzić dokładne badania warunków wiatrowych, ewentualnie można zastosować dane z najbliższej stacji meteorologicznej, lotniska lub innego źródła, jeżeli są to pomiary wiarygodne. Często jednak takie dane nie są dostępne dla wybranego rejonu, lub najbliższe stacje pomiarowe są zbyt odległe. W takim przypadku jedyną bezpieczną drogą jest ustawienie własnego punktu pomiarowego. Może się to wydawać rozwiązaniem drogim, jednak koszty z tym związane są drobną częścią kosztów postawienia dużej elektrowni, a tym bardziej farmy wiatrakowej. Znacznie bardziej kosztowne w skutkach jest złe oszacowanie lokalnych warunków wiatrowych

Poniżej dołączony jest rysunek pokazujący przebieg średnich rocznych wartości prędkości wiatru na dwóch skrajnie różniących się pod tym względem stacjach meteorologicznych, leżących w zupełnie innych strefach wiatrowych kraju: Łeba i Nowy Sącz. Rysunek ten pokazuje, że jednoroczna seria pomiarów prędkości wiatru nie daje żadnej informacji o prędkości wiatru w danym miejscu. Jeśli bowiem trafimy w swych pomiarach na rok podobny do 1989 lub 1990, kiedy to średnia roczna prędkość wiatru w Łebie wyniosła 6,2 m/s - uzyskamy wynik poprawny jedynie dla danego roku, natomiast mylny w skali oceny wieloletniej prędkości, bowiem np. na podstawie obserwacji w roku 1966 ze średnią roczną prędkością - 3,9 m/s - uzyskalibyśmy zupełnie inną informację o panujących tam warunkach wiatrowych.